روزهای زندگی یک مسافر

روزهای زندگی یک مسافر

می‌نویسم چون می‌دونم یه روز از خوندنشون لذت می‌برم
روزهای زندگی یک مسافر

روزهای زندگی یک مسافر

می‌نویسم چون می‌دونم یه روز از خوندنشون لذت می‌برم

حماسه حضور

تازگی ها تصمیم گرفتیم تیریپ بچه مثبتای خرخون رو دربیاریم و کلا درصددیم  این سر عزیزمون رو خودمون با دستای خودمون بزنیم سنگ. هی از بچگی گفتن بذار خودش بخوره، هی صبر کردیم نخورد، حالا می خوایم خودمون نارنجک ببندیم به کمر همچنین بکوبونیم به این صخره پخره ها! شیطان  اصلا می خوام خر (خر خرخونی) که هیچی باغ وحش بازی دربیارم مثل اینا بشم که در و دیوار اتاقشون رو با نکته های کنکوری یکی می کنن. منتها ما می خوایم بریم تو کار کاغذ دیواری؛ رو سقف، رو کمد، رو آینه، رو هر چی که فکرشو بکنید یه نکته ای بزنیم. می خوایم بریم تو خط دود مهتابی و چراغ مطالعه خوردن ببینیم ازمون آدم درمیاد یا نه.

از آبان پارسال دارم ریخت نحس این کتابا رو تحمل می کنم و از اول خرداد این وامونده ها دو دستی چسبیدن به این خِرمون ولمون نمی کنن. این بی صاحاب شده ها دقیقا شدن عین این بچه هایی که از سر و کول باباشون بالا میرن. اولش زیاد جرات نمی کنن شلوغ بازی دربیارن برای اینکه از خشم ابویه می ترسن بعد که باباهه بهشون رو داد دیگه نمیان پایین هیچ، تازه خر سواری هم از بابای بدبختشون می خوان! ما اولش گفتیم الان میان پایین، الان میان پایین؛ بعد دیدیم نه اون اولا اگه کم می خوندیم الان دیگه خر گیر آوردن حسابی و کم خوندنمون یه جور خفت و خواریه اصلا. (الان ذوق و شوق بی حد و حصر منو واسه درس خوندن می بینید آیا؟ نگران)

چون سه نفریم یا خونه اینیم یا خون اون یا کتابخونه یا دانشگاه دیگه پاش بیفته می شینیم وسط کوچه. به جان دخترم جزوه می شینیم.  (جونم انگیزه.)

آمــــا این خانه سوم یه کم داره کار میده دستمون (خونه اول که خونه خودمونه، دوم هم مدرسه/دانشگاهه، سوم هم قطعا چیه؟ چیه؟... وبلاگه!) شیطون می گه برم این سیستمو پرتش کنم تو یه انباری نمور از اونا که موشا توش استغفرالله حرکات موزون برگزار می کنن، بعد هم درشو قفل کنم کلیدش هم بندازم بالا، یه راست بره تو شکمم. کلافهخب البته من این کار رو نمی کنم هیچوقت؛ چون خوردن کلید واسه سلامتی ضرر داره! خلاصه داریم می ریم واسه مراحل ترک و این صوبتا. ابرو

نتیجه اینکه شاید مثل قبل خیلی نتونم اینجا جولون بدم. جمع کردیم واسه حماسه حضور. میریم حضور رو داشته باشیم. (تو چه می دونی آخه؟ الان که دارم اینا رو می نویسم رقبا 50 تا تست زدن و من عقب موندماسترس)

پ.ن: دیگه من خودکشی باید بکنم تا یه دانشگاهی تو این مملکت دراشو به روم باز کنه. پُر پُرش فقط مجازم تا رتبه 60 بیارم بلکه یه جایی بند شم! انصاف بدید خیلی سخته. استرس

 ***

امروز که دانشگاه بودیم مثلا حرفن ثبت نام ترمولکا ببخشید یعنی ترم اولیا بود.  بعد یه دختری با مامانش و چمدون و بساط اومدن از من و دوستام پرسیدن: ببخشید ما می خوایم ثبت نام کنیم واسه دانشگاه، کجا باید رئیس دانشگاه رو ببینیم؟! گفتم بره از حِری (حراست ) بپرسه. بعد پشیمون شدم رفتم که بهشون بگم. پرستو گفت آخه چی می خوای بگی بهشون؟ گفتم می خوام بگم چه کار کنن. پرسید چه کار؟ گفتم کاری نداره الان اینا باید برن یه دربست بگیرن برن مرکز گوسفند زنده، یه گوسفند بخرن از این گوشتیا که خیلی هم پروارن؛ بعد برن محلشون قربونی کنن. مامانش هم خون گوسفند رو بماله به در دیوار خونه که دخترش با این سطح آی کیو دانشگاه دولتی قبول شده. بعد گوشت قربونی رو تقسیم کنن بین بچه محلاشون و یه دست راستی هم سر این بنده های خدا بکشن تا اونا هم به این موفقیت نایل بشن. برم بگم؟ whistling

دخترم! قربون اون چشمای خمارت، من که خروجی نودم به خدا تا حالا رئیس رو ندیدم. به خدا. تو که ورودی نودی چه انتظاری داره اون مه جبین از پرده دربیاد؟ گلم! خانومم! مگه تو می رفتی مدرسه واسه ثبت نام، مدیرتون ثبت نامت می کرد؟ آخه واسه ثبت نام می رن پیش رئیس؟ آره؟ رئیس. اونم کی؟ رئیس. ابله

***

فدای حراستم بشم الهی، که از وقتی من پامو  از اون خراب شده گذاشتم بیرون از دوری من اساسی زده به مغز و اعصابش مانتوی سفید رو حرام اندر حرام کرده!  الهی درد و بلاش بخوره تو سرم که عین رئیس کارآگاه گجت با دوربین دو چشمی  وایمیسه دم در یونی از دور،  اون ور خیابون رو دید می زنه تا مچ این دخترای ورپریده رو بگیره. ندا دورت بگرده. من بخورم اون دوربین دوچشمیتو زندگی من! (مثل اینکه تو ابراز احساسات هم نیمچه استعدادایی داریم. به خودمون می بالیم! )

***

خب از اون جایی که حالا حالا باید این پست رو بخونید دیگه زیاد نوشتم آماده و حاضر می ذارم یخچال فقط گرم کنید بخورید! می خواستم بیشتر بنویسم دیگه رحم کردم به خودم و عمرم و جوونیم. عینک

***

ج.ن: بچه ها نمی خوام دعا کنید که قبول شم ازتون می خوام دعا کنید بشینم بخونم نتیجه بگیرم. بدون تلاش که نمیشه.praying  شاید خیلی دیر بشه خوندن پستاتون، کامنت گذاشتنا و جواب دادنا؛ اسفند که شد به جا میارم قضای همه رو. تا اون موقع هم آپ می کنم اما خیلی کم نه مثل قبل. خیلی دوستون دارم

مرسی مرسی مرسی که درکم می کنید...

گرامی باد یاد و خاطره 17 شهریور!

همون طور که ملتفتید دو سال از عمر این بچه مون (استعاره از چی؟ چی؟ بله... وبلاگ...) گذشت. دو سال از اون جو گرفتگی مزمن که یکدفعه ما رو گرفت می گذره. اصلا کی فکرشو می کرد یه جو گرفتگی به این جاها برسه؟! 


(خواهش می کنم با هر جمله اشک بریزید تا حسش بیشتر باشه!):

از روزی که تصمیم گرفتم اینجا رو داشته باشم خدا رو شکر دوستای زیادی پیدا کردم که من به عنوان یه مادر به همتون افتخار می کنم!  که اینو خودتون می دونید که چقدر دوسِتون دارم. اما یه چیزی هست که اولین بار میخوام اینجا بگم اینه که هنوز هم که هنوزه با وجود این همه دوست به تنها بودنم افتخار می کنم و بزرگترین لذت زندگیم همینه. حالا این خارج از این جا هم صد البته صدق می کنه و این صوبتا. یه سری ها گله دارن از تنهاییشون اما من فکر می کنم تنها چیزیه که هر حریمی رو حفظ می کنه خیلی خوشحالم که سفره و کاسه، کوزه این دلمون رو جلو هیچکس و هیچکس تا حالا ولو نکردیم. البته این دلیل نمیشه که نوشته های من تو این وبلاگ از دل نباشه. خلاصه اینجا خیلی زندگیمو تحت تاثیر قرار داده؛ (حالا انگار هفتاد ساله که دارم می نویسم! ) طوری که خان داداش می فرمایند یه رگ حیاتیم ختم میشه به اینجا. (باقی رگ های حیاتیم بماند چیا هستن!)

پایان اشک ریزی

من خیلی زور زدم خیلی تلاش کردم که بیام یه مدلی بنویسم که غیر از این اینجوری نوشتنم باشه، آقا هر کاری کردم دیدم یه جورایی هر جوری که می نویسم به این مدلی نوشتن منجر میشه! دیگه به بزرگی خودتون ببخشید من سعی مو کردم. تنها هدفمم اینه که چراغ راه آیندگان باشم! (یکی نیست بهم بگه چلغوز تو نیم سوز هم نیستی! )

می دونم یه سری از بچه ها خاموش مطالبمو می خونن. کلا حستون می کنم. ما خیلی ارادت داریم بهتون. چه افتخاری بالاتر از این که یکی بیاد این پرت و پلاهای ما رو آدم حساب کنه بخونه. دمتون گرم. خیلی.

وبلاگ جان مادر. من  حقیقتی رو سال ها از تو مخفی کردم. ماهیت حقیقی تو این عکسه که می بینی. بله دخترم تو یه داداش داشتی که من از روی فقر و نداری گذاشتمش سر راه! شرمندتم واقعا.

قالبم در اصل اینه.  زیاد نرید تو کَفِش. (دیگه... دیگه!) دنبال اون نفر دوم هم نباشید. (دیگه... دیگه!)

 قالبمو دوست می دارم. تو رو خدا شما هم دوست بدارید. الان همه تون بهم فحش میدید که ابله جون!  ما یه سر باز می کنیم اینجا رو می خونیم. ما باید بگیم خوبه یا بد. تو چی میگی این وسط؟ حالا جان هر کی دوست دارید خوشتون بیاد.

و با طلب پوزش و غفران و عفو و بخشش از جک عزیز که کیک تولدشو تاخت زدیم. ببخشید جک. می دونم که می بخشی. تو خیلی با معرفتی پسر!

و در آخر شاعر می گه: دوست دارم دوست تو باشم! کسی به رنگ دغدغه هایت٬ کسی که صدایت را می شنود و دلهره هایت را می شناسد و خوب می داند دنیای تو چه عطری دارد...! می خواهم صدایت کنم با کلماتی که روزمره نیستند و بی مقدمه حس مرا نمایان می کنند!

پ.ن: لطفا بگید تا حالا از کدوم پست خیلی خوشتون اومده. خواهشا.

پ.ن: آهان راستی. یکی تو کامنتای خصوصی ازم پرسیده بود تو چرا هیچ تغییری تو لینکای دوستات نمی دی. از اول همینطوری بوده. خب عزیزم درسته خیلی از بچه ها وبلاگاشونو بستن. خیلی ها دیگه سر بهم نمی زنن اما من دوست دارم همیشه یادشون باشم. یادم بمونه یه زمانی کیا وبلاگمو می خوندم. واسه همین دوست ندارم تغییر بدم.

پ.ن: اطلاعات عمومی: این پست ۷۱ بود. 

شب قدر امسال قشنگتر از ز هر سال

پروردگارا می دونم همه حکمت شبای قَدر ِت فقط واسه اینه که ما بخندیم! اینا رو ازمون نگیر. خیال باطل


والا من موندم مردم راجع به شب قدر چی فکر می کنن آیا؟ که هر سال ضایع تر از پارسال.

پدر محترم خانواده دست زن و بچه شو گرفته یه قالیچه هم زدن زیر بغلشون با قابلمه و پلاستیک چیپس و پفک و سبد پیک نیک اومدن نشستن جلو مسجد واسه احیا! دوست عزیزمون، یه دستش تو پاکت چیپس توی یه دستش هم دعای جوشن کبیر. سیستم یه دونه بخور یه دونه بخون! سیزده بدر واقعی. این وسطا هم دو، سه تا شکلک هم واسه بچش در می آورد که بچش بخنده - با اون سیبیلاش! -. چشم 

یه آقا پسر خوشتیپ، داشت گریه می کرد؛ می گفت یا امامزاده دستم به دامنت بهش بگو زنگ بزنه. فقط یه زنگ. ۵۰۰۰ تومن نذر می کنم یا امامزداه. بعد هم گریه. praying موبایله هم تو دستش که ببینه فرجی میشه یا نه. (امامزاده رو این وسط از کجا آورده بود منم مثل شما. ما جلو مسجد بودیم گوش شیطون کر.)

آخی... طفلکی یه خانواده ای هم هی میخواستن خوراکی بخورن عکاسا هی عکس می گرفتن این بیچاره ها هم موقع عکس گرفتن دست نگه می داشتن، تیریپ ناله می رفتن بعد دوباره می خوردن؛ خب  کوفتشون می شد. دخترخالم می گفت حالا اگه گذاشتن اینا بخورن. اصلا چرا هی از اینجا عکس می گیرن تکراری نمیشن عکسا؟ گفتم نه بابا کجا تکراری میشه؟! این سوژه های عکاسی یه بار دستشون خیاره، یه بار قاشق برنج و خورشته، یه بار چیپس با طعم کچاپه. این همه ژست. نگران نباش. چشم

من نمی دونم هدف، انگیزه، مبنی و نقطه عطف این خواستگاری های با موقع و بی موقع این جماعت نسوان (بانوان) محترم چیه که اینقدر فعال و پر رنگ این حماسه رو رقم می زنن؟ خواستگاری شب احیا؟ شب بیست و یکم؟ شب شهادت؟ وسط دعای جوشن کبیر؟ «بله» هم می خوای؟ بابا تو دیگه خیلی باحالی! ماچ

بین دو تا دختر سر «جا»، فکر کن «جا»، دعوا شده بود و خلق حماسه گیس و گیس کشی بعد دو تا پسر اومده بودن اینا رو از هم جدا می کردن! بازم فکر کن. یکیشون می گفت:خانوم بی خیال شو، صلوات بفرستتت. خنده 

اینکه وسط مراسم قرآن به سر از پشت میکروفون اعلام میکنن ۲۰۶ به شماره فلان بیا ماشینتو وردار کجاش گریه داره که پیرزنه خودشو هلاک کرد بیچاره؟ تقصیر مداح هم بود؛ خب خیلی با سوز و گداز گفت!

پ.ن: خیلی خوش می گذره باور کن. دیگه ما از همین لحظه به بعد منتظر شب قدر سال بعدیم. فقط ۳۴۷ روز دیگه. whistling

ب.ن: خدایا شکرت که بالاخره برادران زحمتکش با شب بیداری ها و تلاش های شبانه روزی سایت مبتذل و بی ناموسی و مخالف موازین اخلاقی و بسیار جلف «لغتنامه دهخدا» رو فی*لتر کردن تا جوونای ما اگر هم به راه راست هدایت نمیشن ما خودمون جاده راه راست رو بکشیم براشون اونم چی؟ اتوبان یه طرفه! عینک خدایا شکرت که الان تمام مشکلات مفاسد اخلاقی برطرف شده بود مونده بود همین یه دونه. خدا ازت نگذره علی اکبر با این بی اخلاقی هات. اون دنیا می خوای جواب خلق الله رو چی بدی واقعا؟ قهر