روزهای زندگی یک مسافر
می‌نویسم چون می‌دونم یه روز از خوندنشون لذت می‌برم
روزهای زندگی یک مسافر
می‌نویسم چون می‌دونم یه روز از خوندنشون لذت میبرماز داداش که حرف می زنم از چه حرف میزنم؟!
خان داداش از اون موجوداتی می باشد که درست وقتی عین خر گیر کردی تو گل می رسه. بنابراین به قول خودش وقتی می شینی پای منبرش هر چی میگه باید بگی چشم. بگه بپوش بریم گردش نباید نق بزنی. باید بگی چش چش! اصلا بارونی، آفتابی فرق نداره. مهم اینه که هوای چشم و دل ابری نباشه.
*
خب من اصلا بستنی های این مدلی دوست ندارم! سرپیچی کردم اونم در عوض سبد رو از بستنی عروسکی پر کرد! 
آخری سالی بچه های محک یادمون نره. قلکمون رو تحویل دادیم.
*
اون حال معنوی رو که می خواستم یادتونه؟ داداشم با حرفاش داره یواش تزریق می کنه تو رگام. معتاد نشم صلوات!! ب.ن: یه پست خوب می خوام فردا بذارم براتون که مسیر زندگی خیلی ها رو عوض کرده. منم همینطور.
هشدار: دور دلاتون سیم خاردار بکشید! درای قلبتون رو قفل کنید! آژیرای خطر رو فعال کنید! این روزا گرگا لباس میش تنشونه.
به خدا: خدایا ازت گله کنم که منو به لبه پرتگاه کشوندی یا شکرت کنم که نذاشتی سقوط کنم؟! میگم اگه زحمتی نیست جوابشو مرحمت کنی ممنونت میشم!
پ.ن: خوشحالم تموم شد.
پ.ن: دلم معنویات می خواد شدید. تنها چیزی که حالمو خوب می کنه یه حال خوب معنویه. پیشنهادی دارید آیا؟ میشه اگه بلدید منو به مهربونی خدا امیدوارم کنید؟
پ.ن: مرسی نگرانمید. باور کنید دارم تحمل می کنم.دارم سعی می کنم دستمو بگیرم زانوم بلند بشم. دارم سعی می کنم صفحه جدیدی باز کنم تو زندگیم. بازم ببخشید در حد یه دالی کردن اومدم. خیلی خیلی خوبید.
پ.ن: سوال: چرا انقدر پی نوشت نوشتم؟ جواب حضار: از بس پررویی!
از روزای مونده به عید چه خبر؟
* خیلی جالبه که طبیعت اصلا به حال و هوای ما آدما کار نداره. هر کی هم بگه بهار نمیاد درختا خوب بلدن دلبری کنن.
* تشریف مون رو بردیم و کارای فارغ التحصیلی رو به پایان رسوندیم. خدا شاهده کف کفشام دیگه داشت کنده می شد. توی مسیر دیگه همه دانشجو ها قیافه هاشون آشنا شده بود بس که با یه برگه امضا از این ور به اونور. یه آقایی هست مسئول تحصیلات تکمیلی خدا شاهده عین بچه آدم که نمیشه تو اتاقش، هی باید دنبالش بدویی تا ببینی کجاست. بعد تو هر حالتی که هست امضات رو ازش بگیری. یا تو راهرو داره قدم میزنه یا تو محوطه رفته هوا خوری یا سر غذاست و... اگه نتونی تو همون پوزیشن ازش امضا بگیری دیگه محاله دور و ور اتاقش پیداش کنی! برای پرینت پایان نامه هم که قشنگ جماعت دانشجو همه با هم همکاری می کردن. یکی کاغذ می رسوند یکی بسته بندی کاغذا رو باز می کرد، یکی برای اون یکی صفحه هاشو دسته بندی می کرد، یکی می پرید تو انتشارات داد می زد آقا رفتید صحافی فاکتور بگیرید پولشو دانشگاه بده، یکی فلششو دست به دست می کرد می رسید به مقصد و... اصلا یه چیزی. به قول مادر بزرگم شده بود خَرِ دَجال خونه*! الان که از دور نگاه می کنم می بینم چقدر خنده دار و مسخره بودیم!!
همدان هم که شهر سفال، خوب بود سر راه یه کوزه هم می گرفتم تا درستش کنم به عنوان جا مدرکی!
* اتاقمون هم به تغییر و تحول گذشت. مداد رنگی های کوچولو یادتونه؟
گلدون عروسم با گلای ریز صورتیش بیشتر و بیشتر خودشو برام لوس می کنه. می دونم برگاشون کثیفه از این به بعد پاک می کنم . هر چی باشه من تازه دارم پرورش گل رو یاد میگیرم.
.
* خر دجال خونه به نقل از مادربزرگم: توی روایت های قدیمی دجال یه نفری بوده که با خرش توی کوچه ها مردمو تشویق میکرده که برن دنبال خوش گذرونی و عیاشی و خلاصه تفریحای خاک بر سری مردمی که کورکورانه میرفتن دنبالش انقدر همهمه می کردن که همه چیز شلوغ و پلوغ میشد. دیگه هر جا که شلوغ باشه و سگ صاحبشو نشناسه مادربزرگم اصطلاحا میگفت خردجال خونه شد! اطلاعات صحیح خانوم آنا: دجال در زمان قدیم نبوده قرار است در زمان آینده بیاید! به خرش و جماعت پشت سرش شهرت دارد که همه آدمهایی هستند که موقع ظهور دینشون را رها می کنند.
ب.ن: خانوم والده همین الان از اون اتاق داره داد میزنه ندا زیپ داری؟ میگم: چی؟؟؟ میگه: زیپ. میگم: چی؟؟؟؟؟ میگه: زیبپپپپپ .میگم لیف می خوای چه کار؟! کلا گوشام هم به تاریخ پیوست گویا!
دوستان یه سوال داشتم. کسی هست که در مورد اقامت توی کشور ژاپن اطلاعات داشته باشه؟ هر داده ای بهم کمک می کنه، از اقامت، مهاجرت، آموزش زبان، کار، تحصیل و...
آیا کسی رو می شناسید که اونجا زندگی کنه؟
در این زمینه اطلاعاتم ضعیفه. خیلی ممنون میشم اگه راهنماییم کنید. پیشاپیش مرسی.
daddy
پ.ن: آخ که شما چقدر خوبید. وقتی با دعاهاتون غافلگیر میشم. چند بار این اتفاق واسم توی این دو روزه افتاده. چقدر خدا دوستم داره.
پشت دیوار شهر یه راهی داره که میره یه راست در خونه ستاره
.
آهنگ پیشنهادی توی این هوای بارونی اسفند «قبله» ابی هست..
در پیشواز بهار
سری می زنیم به باغ گل و میریم پیشواز سال جدید. ساکن جدید اتاقم به شما لبخند میزنه.
از دیشب که تشریفشو آورده انقدر جیغ جیغ کردم که خدا بگه بس! من الان از خوشحالی مرده ام! 
این به هیچ وجه یه تکنیک عکاسی نیست! این فقط خجسته بودن بیش از حد منه برای اینکه فکر می کنم اون نقطه های نوری رنگی اینجوری خیلی خوشگلترن!!
پ.ن: من با مصرف گرایی که جدیدا کل زندگی ما ایرانی ها رو ورداشته و خواسته و ناخواسته تحت تاثیرش هستیم خیلی مخالفم. والا من از دوران طفولیت تا الان این اولین باره که ماژیک و خودکار نقره ای خریدم چون واقعا بهشون احتیاج داشتم. مداد رنگی های کوچولو رو هم برای رنگ آمیزی و از روی الکی خوشی نگرفتم، براشون یه فکر دیگه ای دارم. برای چیزای دیگه هم همینطور، ترجیح میدم یه استفاده ای برام داشته باشن تا به عنوان یه شی ء هوسی بخرم. بنابراین زنده باد پس انداز. توصیه می کنم شما هم این روش رو پیش بگیرید.
ب.ن: رفتیم رای دادیم. به امید پیروزی امید!
جایزه
* زیر پالتوم یه ژاکت پوشیده بودم و حسابی گرمم شده بود. ژاکت رو از تنم درآوردم و چون کیف خودم کوچولو بود گذاشتم توی کیفش. هیچی دیگه موند تو کیفش و شد همسفرش. زنگ زده میگه دیدی یادم رفت اینو بهت بدم؟ بعد ادامه میده اشکال نداره. بد هم نشد! کادوش می کنم میدم مامانم یا خواهرم!
پ.ن: عکاسی از غذا به من نیومده. آلزایمرم خرابه. شما دقت کنید از همه چیز خورده شده بعد من یادم افتاده عکس بندازم!
پ.ن: بعدا جایزه هایی که خودم برای خودم گرفتمو هم میذارم.
پ.ن: رفت. تا باز کی دوباره همو ببنیم.
کم نیاوردیم
حتی اگه کوهی کار اداری ناخواسته بریزه سر میم، حتی اگه شونصد ساعت منتظر بشینم که ببینم اون رئیسه کی می خواد آزادش کنه تا بعد از نود و بوقی همو ببینیم، حتی اگه آخرش یه لحظه اشکم دربیاد، اما باز تو یکی از تیمچه های بازار روبروی این حوضه میشینم و یه برگه از این تبلیغای انتخاباتی که سر راه دادن رو از کیفم درمیارم و توش می نویسم خدایا شکرت.
بعد ادامه کاغذ رو با چرت و پرت پر می کنم. تازه برگه رو هم اونوری می کنم و با کاندید محترمی که اعتماد به نفسش لایه اوزون رو هم سوراخ کرده حرف می زنم!! با خودم میگم هر کی اومد گفت تو دیگه چی میگی اینجا؟ بهش میگم من نویسنده ام! اومدم اینجا حس بگیرم و بنویسم!! دیگه ملت نمی دونن که دارم فحش میدم به اون رئیسی که نمیذاره میم بیاد و ما رو اینجا کاشته! (ببین کار آدم به کجا میرسه!)
القصه شکرگزاری پاسخگو بود و ما کم نیاوردیم. بنابراین ما ادامه روز رو که داشت شب میشد و ناهاری که تبدیل شد به عصرونه، اینجا بودیم، تو یکی از اون حجره های طبقه بالا.
* سرم پایینه دارم از هر چیزی یه ناخونک می زنم. حس می کنم داره با لبخند نگاهم می کنه. برمی گردم سمتش و سرمو تکون میدم که یعنی جانم؟ با خنده میگه تو کارت رو بکن. بالغ بر هفتصد بار تو زمانای مختلف این اتفاق میفته و دفعه آخر که داره حرف میزنه و نگاهش می کنم، یه لحظه مکث می کنه تا میاد حرف بزنه میگم به خدا دارم کارمو می کنم!
پ.ن: یه روزی رو که آدم فکر می کرد به فنا رفته 180 درجه تغییر پیدا می کنه و تبدیل میشه به یه روز کاملا خوش.
پ.ن: بسی امیدواریم فردا نیز تکرار شود!
پ.ن: یعنی الانه که از خستگی با مغز برم تو کیبورد.
خدایا شکرت
تغییرات بعدی برای بهار.
مرتب کردن برد یادداشت و خداحافظی با قاب گل دارش.
مگه میشه بهت تکیه نکرد؟
دیشب موهامو فرفری می کردم برای امروز و عجیب دلم شور می زد و میدونستم طبیعی نیست. معلوم شد میمم حالش بد بود و نتونست امروز بیاد.
تو.ن: به جای اینکه من صبح نگران حالت باشم و بهت بگم بخواب، استراحت کن و ابراز نگرانی کنم، تو بهم میگی: «الان خوب خوبم. از صدات معلومه زود بیدار شدی. بخواب استراحت کن و مواظب خودت باش» و باقی دلسوزی ها و مهربونی های همیشگیت.
بیا به اینور پل!
* یعنی ها من اصلا غلط کردم. من هم بشینم 3000 صفحه پایان نامه بنویسم. آخه این خونه تکونی چیه که زده کل سیستممون رو آسفالت کرده؟ افلیج شدم خب.
با اتاق خزان زده خداحافظی می کنیم. این برگا میرن تقدیم سطل آشغال میشن و به جاشون قراره گل و گیاه جدید وارد اتاق بشه. ^_^
* یکی از نامزدای انتخاباتی برای تبلیغ توی تراکتش نوشته: تازشم عروسم هم نخبه ست! (حالا نه با این ادبیات ولی آدم همچین چیزی برداشت می کرد!) باید به این دوستمون گفت: گیرم عروس تو بود فاضل، از فضل عروس تو را چه حاصل!!
* امروز بعد از مطب دندون پزشکی اومدم سوار آسانسور بشم برم پایین وقتی در باز شد یه زوج عاشق خوشحال که معلوم بود توی کابین حسابی بهشون خوش گذشته (!) درحالی که می خندیدن پیاده شدن. با دیدن من از خجالت قرمز شدن. می خواستم بگم اشکال نداره بابا، حضرت عباسی با پله میرم شما ادامه بدید!
* آهنگ انتخابی امشب با افتخار آهنگ «خانوم گل» از « ابی» جان هست. اصلا خوشم اومده ازش به خصوص اونجاش که میگه بیا به این ور پل! خو خواهرم برو اونور پل دیگه. ببین ابی چقدر دوستت داره!