روزهای زندگی یک مسافر

می‌نویسم چون می‌دونم یه روز از خوندنشون لذت می‌برم

روزهای زندگی یک مسافر

می‌نویسم چون می‌دونم یه روز از خوندنشون لذت می‌برم

درو باز کن عزیزم!!

ما بلا نسبت یه عدد wc تو گروهمون تو دانشگاه داریم مخصوص استاید گرامی. این wc محترم برای استادامون یه چیزی تو مایه های بهشته! یا شایدم اونورتر! طوری که 50 تا قفل و بند زدن بهش که مبادا خدای نکرده یه دانشجوی بخت برگشته مسیرش اونجا بیفته! ساکت کلیدشم فقط تو دستان مبارک خودشونه!

اما ما با این wc روانشناسی می کنیم! عینک (چون اینجا ما درس زندگی می دیم مجبوریم بدون سانسور صحبت کنیم پیشاپیش شرمنده!! خجالت )

اگه یه وقت دیدیم استادی تو گروه راهش اون سمته و داره تقریبا سرخوشانه و تفننی راه می ره نتیجه می گیریم استاد شماره 1 دارن! (ملتفتین که؟) در این حالت وقتی یه دانشجویی به استاد مذکور میگه سلام. اونم میگه علیکم السلام.

اگه یه وقت دیدیم استادی به حالت شتابان و با قدمهای بلند راه می ره نتیجه می گیریم استاد شماره 2 دارن! در این حالت وقتی یه دانشجو به ایشون می گه سلام. ایشون هم می گه سلام.

اما اگه یه وقت دیدیم استادی با شتاب هرچه بیشتر با صورتی بر افروخته و قرمز دارن میرن نتیجه می گیریم استاد شماره 3 دارن!!!!! استرس در این حالت اوضاع دیگه خیلی خیته. وقتی دانشجو بگه سلام استاد جوابشو هم نمی ده. البته من شخصا این حالت رو تجربه نکردم اما در تحقیقاتی که در مورد این اساتید به عمل آوردم دیدم بععععععله حالت سومی هم وجود داره! از خود راضی

فرضیه: حالا فرض کنید که یه استادی شماره 3 داشته باشن، قفل wc هم خراب شده باشه، یه دانشجوی خرخون عین آویز موبایل بهشون آویزون شده باشه، اون موقع است که گلاب به روتون....

حالا این وسط خر بیار ... بار کن:

الف) باقالی

ب) استاد بد شانس

ج) دانشجوی آویزون

د) شماره 3!! * (ر. ک پاورقی)

(بسیار مبرهن و روشنه که جواب گزینه الفه. اگه جوابتون گزینه داله شما رسما تو جاده خاکی تشریف دارید!)

ما در این حالت به دوستان پیشنهاد می کنیم:

1) به جای صد تا زنجیر و قفلو بساط یه عدد از این فاطی کماندو ها یا از این بادیگاردا بذارن جلوی در wc. این کارا مزایایی داره: گسترش اشتغال زایی، ممانعت از ورود دانشجو، راحت باز و بسته شدن درب wc برای استادی که شماره 3 دارن، شل و پَل کردن دانشجوی آویزونی که نمی ذاره استاد به کارش برسه.

2) ترویج فرهنگ انسان دوستی. به این معنا که دانشجویان مانند فرزندان ما هستند به فکر آنها هم باشیم و درها را نیز به روی آنان باز کنیم تا همه از بهاری سبز و شیرین لذت ببرند!! خیال باطل