متی

خیلی وقت بود این مدلی ننوشته بودم.

چه مدلی؟ لمیده روی تخت در حالی که لپ تاپ چپکی روی پامه و در شُرف افتادن و به فنا رفتنه. رسما مهره های گردن و همینطور ستون فقراتم داره میره سینه قبرستون! ولی خب پوزیشنم رو حاضر نیستم تغییر بدم چون حال ندارم!

باری! امروز داشتم به این فکر می کردم من تا حالا دوست صمیمی نداشتم و علتش فقط این بوده که کسی پایه دیوونه بازی ها و کله شقی های من نبوده.

کی حاضره توی کتابخونه بنـ*ـیاد پا به پای من مانتو و روسریش رو دربیاره؟

کی حاضره داش مشتی کفشاشو دربیاره و مدل قهوه خونه ای روی صندلی بشینه؟ :دی

کی می تونه جمله های مسخره من رو تکمیل کنه و یه جمله مسخره تر تحویل بده؟

کی با دیدن اجسام رنگارنگ جیغ خوشحالی می کشه؟

کی میتونه مثل من سه پایه دوربین رو بذاره رو دوشش و بره برای مصاحبه؟

کی می تونه مثل من بیاد امامزاده بشینه تحقیق بنویسه و اونجا رو رسما گند بکشه؟ (یعنی نگم از خادمش که کم مونده بود یه تیر حروممون کنه!)

جواب همه این سوالا یه ساله که میشه مَتی. یعنی قشنگ عین خودم خله!

امروز داشتیم روی نقش فرشا کار می کردیم. مسخره بازی در آوردیم و نوشتیم، به آدما خندیدیم و نوشتیم، با صندلی چرخ دارا قر خوردیم و نوشتیم.

توی نقوش فرش  یه طرح داریم به اسم لَچَک و ترنج. موقع برگشت به نامزدش که سالن آرایش داره گیر داده بودیم موی مشتری هاشو لچک ترنج بزنه! D: یا مدل راه راه (مُحَرَمات)  هم خیلی می تونه رو بورس باشه! یعنی قشنگ یکی من می گفتم یکی اون! جالب این بود که آقای نامزد هم تحویل می داد و کم نمی آورد! موقعی که از ماشینشون پیاده میشدم گفتم بفرمایید خونه ناهار در خدمت باشیم. آقای نامزد گفت مگه قرار نیست بیایم؟!  :))

پ.ن: یعنی پسر مردم رو هم چل کردیم!