« اگر اجباری که به زنده ماندن دارم نبود، خود را در برابر دانشگاه آتش می زدم، همان جایی که «آذر» مان در آتش بیداد سوخت، او را در پیش پای« نیکسون» قربانی کردند!

این سه یار دبستانی که هنوز مدرسه را ترک نگفته اند، هنوز از تحصیلشان فراغت نیافته اند نخواستند- همچون دیگران- کوپن نانی بگیرند و از پشت میز دانشگاه به پشت پاچال بروند و سر در آخور خویش فرو برند، از آن سال، چندین دوره آمدند و کارشان را تمام کردند و رفتند، اما این سه تن ماندند تا هر که می آید، بیاموزند، هر که را می رود، سفارش کنند.

آنها هرگز نمی روند، همیشه خواهند ماند، آنها «شهید» ند. این «سه قطره خون» که بر چهره ی دانشگاه همچنان گرم و تازه است.

کاشکی می توانستم این سه آذر اهورایی را با تن خاکستر شده ام بپوشانم، تا در این سموم که می وزد نفسرند! اما نه باید زنده بمانم و این سه آتش را در سینه نگاه دارم.»

دکتر شریعتی