«شنونده خوبی باشیم»، رو واسه این وقتا گفتن!

زین  پس وقتی براتون یه آهنگ عاشقانه می فرستن و میگن حرفای منو با این گوش بده، لطفا با دقّت به آهنگ مورد نظر گوش بدید. شب بود، رفته بودم تو حس آهنگ، (جای شکرش باقیه که رفته بودم تو حس آهنگ!) یه قسمتیشو فکر میکردم شاعر از ناامیدی میگه و این حرفا. با کل آهنگ که حس گرفته بودم و باهاش داشتم گریه می کردم اما وقتی میرسید به این یه قسمت این شدت گریمون هی بیشتر میشد. تازه صدبار هم گوشش داده بودم. صبح که بیدار شدم و دوباره آهنگو به قول خواهر زاده پنج ساله دوستم کِلی (play) کردم دیدم بیچاره داریوش داره تازه تو اون قسمت امیدواری میده و من چقدر الکی شب قبلش واسه خودم تیریپ نا امیدی ورداشته بودم!  حالا اینکه چرا با صد بار گوش دادن نفهمیده بودم و صبح با یه بار گوش دادن متوجه سوتی خودم شدم خدا داند! شاید به خاطر گریه ها بوده، شاید به خاطر حس بوده، شاید بی خوابی، شاید... ولی در کل صبحش کلی به سوتیم خندیدم و حمد خدای به جا آوردم که امید و از نامیدی تشخیص دادم!! اجر خودم با آقا!

پ.ن: آهنگ عشق من عاشقم باش/ داریوش (دیگه مال مال خودم شد و صاف رفت بین چندتا آهنگ دوست داشتنی زندگیم.)