ما بهونه نمی گیریم اگه...

کلا اعتقاد دارم، روزای پاییزی عصر جمعه، غروب سیزده بدر و خلاصه هر لحظه بدنام دیگه ای اتفاقا خیلی بیشتر از روزای عادی پتانسیل اینو دارن که بشه توشون خوش گذروند. البته اگه بدونی چه کار باید بکنی و صد البته تنها نباشی و یه نفر دومی پایه دیوونه بازی هات و شلنگ و تخته انداختنات باشه.

مثلا این عکس. اینجا یکی از کافی شاپای داخل کاخ سعد آباده. عصر جمعه ست ولی پاییز نیست. مرداده ولی حال و هواش کاملا پاییزیه.
حالا این جمعه ای که خاطرش تبدیل شده به عکس، با وجود همون فرد پایه دیوونه بازی بدون شک تبدیل شده به بهترین جمعه زندگی من

پ.ن 1: ما سالمیم! لحظه های بدنام هم سالمن! اگه خدا اجازه بده و لطفش رو شامل حال ما کنه، هم می دونیم چه کار باید کرد، هم قول میدیم دیگه هیچوقت نق نزنیم و بچه های خوبی باشیم!
پ.ن 2: گاهی لازمه یه سری عکس های ضمیمه خود وبلاگم بشن. همینجوری ایستاده و با هر سایزی. اینستا لیاقت این دسته از عکسای منو نداره!!