ابرو کمون ریحان!

گهگاهی که میرم سراغ خنزر پنزرای دوران مدرسه ام یه چیزایی به چشمم میخوره که کلی خاطره بازی و اینا میشه. امروز هم کلی یاد دوران راهنماییم افتادم. (الان به جای راهنمایی چی گذاشتن؟ یعنی الان به یه بچه دبستانی بگی اون زمان که من اول راهنمایی بودم نمی فهمه منظور آدمو؟ الله! :|)

اصلا یه روزگاری بود بس بیخود!  کلاس سوم راهنمایی که بودم یه دوستی داشتم موقع هایی که نمی تونست نماز بخونه باز هم به خاطر کارت تشویقی با بقیه بچه ها میومد نماز جماعت و می خوند! در واقع الکی دولا و راست میشد! ما موقع قنوت، ربنا آتنا... می گفتیم اونم با خودش می خوند: «آتیش پاره، آتیش پاره دل منو بردی دوباره!» ما می رفتیم رکوع می گفتیم سبحان ربی العظیم بحمده اون می گفت: «ریحانه ریحانه ریحان. ابرو کمون ریحان و...» خلاصه من واقعا نمی دونم فردا روزی، خدا، موقع حساب و کتابش چطور می خواد درباره دوستم قضاوت کنه و خنده اش نگیره! من شخصا اون موقع فکر می کردم به خاطر این حرکت دوستم، خدا سوسکش می کنه! اما الان یه زندگی ای داره، بسی خوشبخت در همین حد بگم که شوهرش،  شاهزاده با اسب سفیده قصه ها رو سه بر صفر شکست داده و اصلا آقا یه چیزه همه چی تمومیه!

این جیگی پیگیلی ها رو هم همین دوستم برام درست کرده. انصافا بچه خوش ذوقی بود! و این که خودتون قضاوت کنید ما اون موقع سرمون با چی گرم بود و بچه های 12 -13 ساله الان به چی سر گرمن!

پ.ن: من خودمم فقط به خاطر اون تشویقی ها فقط ظهرا نماز می خوندم و بقیه نمازا هم اصلا.

پ.ن: ما در حال حاضر اصلا به سیستم فوق العاده غلط مدرسه ها کار نداریم توی تشویق کردن بچه ها به نماز خوندن. حالا فکر نکنید زمان ما اینجوری بود و الان همه چیز درست شده؟ خبر می رسه توی یه مدرسه ای معلم پرورشی بچه ها رو سر صف تشویق می کنه که بیان عروسکای باربی شون رو بندازن توی آتیش! :| ادامه ندم بهتره.