دایره هاتون رو بدید من بکشم. انقده خوب می کشم.

نه به یه وقتایی که از زور بیکاری و بیعاری دلت می خواد زمین رو گاز بزنی نه به یه وقتایی مثل الان که نمی دونم ناهارمو ادامه بدم یا پست بذارم یا برم سراغ کارای دیگه! :| پارسال این موقع از شدت بیکاری داشتم با افسردگی تانگو می رقصیدم اما امسال صبحا  ساعت 8 میرم از خونه بیرون ساعت 9 شب بر می گردم. برنامه هر روزم همینه ها. صبحای جمعه هم سرخوش سرخوش رفتم کلاس طراحی فرش ثبت نام کردم. یعنی الان فقط یه جلسه رفتم، تمام وقتایی که قبلا مرده محسوب میشدن رو از زیر خاک کشیدم بیرون بلکه یه چیزی ازم دربیاد. حالا چه کار می کنیم؟ تمرین دایره کشیدن. هی بکش هی بکش. 80 صفحه هم مشق دارم، الان موندم چه گلی به سر بگیرم. یکی نیست بگه بچه مگه مرض داری؟ خیلی بیکار بودی؟ مردم واسه اوقات فراغتشون برنامه میذارن من واسه اوقات شِغالتم (شغالت لغت جدیده. از خودم درآوردم از ریشه شغل هست بر وزن فراغت) داشتم میگفتم از بس دایره کشیدم که خدا بگه بس. انگشتام شده شبیه دایره. همکارم میخنده می گه شبا خواب دایره نمی بینی؟ میگم شبا که نه ولی نماز می خونم میرم سجده یه لحظه که تاریک میشه اونجا همش دایره می بینم! آخه شما نمی دونید از 80 صفحه فقط 10 صفحه کشیده شده یعنی چی؟ وقتی میگم 80 منظورم 80 واقعی هست ها. اغراق نیست خدا شاهده. اینه که الان حالم خوبه فقط یه کم احساس می کنم دارم می میرم.

ب.ن: یه چیزی بگم که به بحث ربطی نداره. یادمه یه زمانی وقتی توی بلاگفا بودیم تو پروفایلم نوشته بودم: توی این دنیای هر کی به هر کی این دستت باید اون یکی دستت رو بگیره وگرنه خلاصی خلاص! اون موقع ها خیلی عمق جمله رو درک نکرده بودم. ولی الان با تمام وجود می فهمم یعنی چی. واسه زندگی کردن و خوشبخت بودن منتظر هیچّکّسّی نمونید. جز خودتون هیچ کس به دادتون نمی رسه. شاید الان همینجوری بخونید و برید اما نذارید رسیدن به جمله ای که گفتم دیر بشه. نمی دونم می خواید چه کار کنید و چه جوری خودتون رو نجات بدید و یا الان واقعا از  زندگی تون راضی هستید یا نه ولی من با همون کتاب محبوبم که قبلا هم اینجا معرفی کردم به این باور رسیدم. معجزه شکرگزاری. اگه تا حالا انجام ندادید بخرید و تمریناتش رو انجام بدید. من واقعا واقعا از زندگیم با تمام مشکلاتش راضی ام و نمی تونم بگم حال روحم چقدر خوبه. همش هم به یک دلیل اعتماد به خداوند.

پ.ن: پاشم برم یه کم جمع کنم الان اجنه ها (استعاره از دانش آموزان این مرز پر گوهر) میان اینجا رو میذارن رو سرشون.